Ten mecz był zaskoczeniem dla wszystkich, nawet dla samych organizatorów. Do ostatniej niemal chwili nie byli oni pewni czy i kiedy goście przyjadą. Zapowiadali swoje przybycie już wcześniej, nie dochodziło ono jednak do skutku z różnych powodów. Zjawili się wszakże w czwartek popołudniu by w piątek rozegrać towarzyskie spotkanie. Kontakty piłkarzy OZOS z zakładowym klubem z Magdeburga (NRD) dopiero zawiązują się.
Największym dylematem był poziom reprezentowany przez gości. Klasy rozgrywkowe w NRD nie odpowiadają naszej nomenklaturze. Pojęcie „liga” jest względne. Wszak i u nas prowadzone są rozgrywki lig piłkarskich TKKF. Mimo braku wcześniejszej reklamy, o co wobec wspomnianych wcześniej kłopotów trudno obwiniać organizatorów na stadion przy al. Zwycięstwa (dziś Piłsudskiego) przybyło sporo widzów. Sprawiła to notka prasowa, choć liczni czytelnicy wyrazili wątpliwości co do jej zgodności (spotkanie międzynarodowe, wstęp wolny, drużyna ligowa z NRD). Wszystko się jednak zgadzało i ci co przybyli chyba nie żałowali, choć spotkały ich tu wrażenia, których raczej się nie spodziewali. W każdym razie jeśli chodzi o widok zdobywanych przez olsztyńskich napastników bramek była to okazja raczej niepowtarzalna.
WSG ( a nie jak nas poprzednio informowano F.C.) Magdeburg zaprezentował się (przy wejściu na boisko) bardzo dobrze. Zarówno jeśli chodzi o stroje, jak i postawę. Młodzi, dobrze zbudowani zawodnicy. Zapowiadało się więc ciekawie, zwłaszcza iż po rozpoczęciu gry goście szybko poszli do przodu uzyskując rzut rożny. Sztuka ta udała im się jeszcze w ciągu całego meczu dwa razy. Jednakże kiedy w 10 minucie (tyle czasu potrzebował Stomil na rozpracowanie gości) Wółkiewicz zdobył dla gospodarzy prowadzenie publiczność przyjęła to żywiołową owacją. Prędko jednak okazało się, że zespól z Magdeburga nie jest równorzędnym partnerem dla piłkarzy olsztyńskich. Chęć do gry, a goście wykazywali w zadziwiający sposób aż do końcowego gwizdka grając z ambicją, której można tylko pozazdrościć, ale to stanowczo za mało. Niestety, prezentowane przez WSG umiejętności okazały się bardzo skromne. Od bramkarza począwszy, poprzez wolnych obrońców i unikających walki o piłkę napastników. Zawiodła też gości (pozory jednak mylą) o dziwo kondycja.
W tych warunkach kiedy po trzydziestu minutach i kolejnej tym razem samobójczej bramce, wynik brzmiał już pięć do zera, olsztynianie rozgrywali tylko sparing. Traktując to spotkanie pod tym względem, można je ocenić nawet dodatnio, bo widzieliśmy sporo pomysłowych zagrywek, wszystko to jednak w warunkach znacznie przez przeciwnika ułatwionych. Była to jednak dobra okazja do treningu sprawnościowego podczas meczu, toteż szkoleniowcy Stomilu wykorzystali ją w pełni, dając możność gry całej swej kadrze.
Pierwsza polowe rozpoczęto w składzie: Kozakiewicz, Mochola, Pacocha, Ful, Rudzki, Ślipiko, Krzemień, Wółkiewicz, Sł. Krzykowski, Krzywicki, Stachowicz. W drugiej połowie bezrobotnego Kozakiewicza zastąpił w bramce Koperski, Kuciak zastąpił Mocholę, Suwiński – Fula, Zejer – Ślipikę, Wojtkielewicz – Sławomira Krzykowskiego, a Jan Krzykowski – Krzywickiego.
Sędziowie spotkania: Władysław Prażmo (główny), Zb. Rumiński i St. Bigoszewski mieli ułatwione zadanie, obie drużyny grały bowiem bardzo dżentelmeńsko.
Bogatym łupem szesnastu bramek podzieliło się ośmiu zawodników Stomilu: Wółkiewicz i Stachowicz po 4, Wojtkielewicz-2, Sł. Krzykowski, Ful, Krzemień, Zejer i Pacocha po jednej. Goście trafili raz, ale niestety do swojej bramki. (osk)
