Sezon 1970/1971 to początek serii medalowej AZS Olsztyn. Do najciekawszych meczów rozegranych w tamtym sezonie trzeba zaliczyć spotkania z liderem rozgrywek Resovią Rzeszów. Nigdy mecze siatkówki w Olsztynie nie wywoływały tak ogromnego zainteresowania jak wówczas. Już na długo przed meczem hala WOSTiW była oblężona przez kibiców. Na giełdzie bilety osiągały zawrotne ceny, ale i tak amatorów ich pozyskania nie brakowało.
Resovia grająca diametralnie innym stylem (podwójna krótka) posiadająca w zespole sześciu członków kadry narodowej ze Stanisławem Gościniakiem na czele musiała uznać wyższość drużyny z Kortowa. Wygraliśmy 3:1 i 3:0 (rozgrywano dwumecze w sobotę i niedzielę). Kapitalne spotkanie zaliczył jeden z najmłodszych siatkarzy AZS – Janek Bielmacz, który doskonałym blokiem paraliżował atomowe zbicia przeciwników.
Po meczach trener kadry narodowej Tadeusz Szlagor tak ocenił tę konfrontację.
„Akademicy zaskoczyli Resovię mocna i precyzyjną zagrywką oraz szybka zdecydowaną grą w ataku, na co przeciwnicy nie potrafili znaleźć właściwego lekarstwa”
Ale zgodnie z przewidywaniami Resovia sięgnęła w roku 1971 po swój pierwszy tytuł mistrzowski, wyprzedzając aktualnego mistrza Polski Legię Warszawa. AZS wywalczył po raz pierwszy w swojej historii występów w rozgrywkach ligowych brązowy medal. Była to wówczas najwyższa lokata jaką zdobył kiedykolwiek reprezentant gier zespołowych z Warmii i Mazur.
Brązowe medale zdobyli: Jan Bielmacz, Andrzej Błaszczyk, Janusz Damski, Marek Gałkiewicz, Zbigniew Lubiejewski, Tomasz Miller, Andrzej Pabiańczyk, Maciej Tyborowski, Stanisław Zduńczyk, Wiktor Żuchowski. Trener Leszek Dorosz, kierownik drużyny Edward Kawka.
W 1971 roku w Kortowie rozpoczęto systematyczna pracę z młodzieżą w dwóch grupach, w których treningi prowadzili byli siatkarze AZS: Zbigniew Biłat i Andrzej Grygołowicz.
W lipcu tego roku przyjechał do Olsztyna trener zaprzyjaźnionej drużyny Buriewiestnika Baku – Lew Milman i wspólnie z Leszkiem Doroszem przygotowywał zespół do następnego sezonu.
Przed rozgrywkami 1971/1972 po raz drugi z rzędu zdobyli Puchar Sportowca (odpowiednik dzisiejszego Pucharu Polski). Obok Macieja Tyborowskiego i Stanisława Zduńczyka bardzo dobrze zaprezentował się nowy nabytek, rozgrywający Stanisław Iwaniak. Trafił do Olsztyna jako absolwent Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie.
Sezon przebiegał pod dyktando teamów z Rzeszowa i Olsztyna, a faworyzowana Skra Warszawa (nie, nie to nie pomyłka) z czterema reprezentantami Polski w składzie, typowana wcześniej na mistrza, praktycznie nie liczyła się w rywalizacji o medale. Finisz ekstraklasy zapowiadał się pasjonująco, bo najatrakcyjniejsze spotkania los wyznaczył na ostatnie dwie kolejki zmagań.
By stanąć na najwyższym miejscu podium Resovii wystarczyło wygrać jeden set.
Nie lada sztuką było dostanie się na te mecze. Zapotrzebowań na bilety nadeszło dziesięć tysięcy. Tymczasem mieliśmy doskonałą drużynę, ale nie mieliśmy sali sportowej z prawdziwego zdarzenia. Mała salka WOSTiW pękała w szwach. Warunki w niej panujące były – delikatnie mówiąc bardzo trudne zarówno dla zawodników, jak i kibiców. Na przeszklonej południowej ścianie sali skraplała się woda, na wszystkich drabinkach zwisali szczęśliwcy, którym udało się wejść do obiektu. Wiele pań, ale też i panów, siedziało na ramionach swych partnerów i kolegów. Praktycznie na jednym miejscu siedziały dwie osoby. Wielu fanów stało przed sala nasłuchując reakcji publiczności. To olbrzymie zainteresowanie siatkówką przełożyło się – w dużej części – na decyzje o potrzebie budowy Uranii i mniejszej hali w Kortowie. Chociaż AZS wygrał oba mecze , ale 3:2 i 3:0 Mistrzem kraju została więc Resovia wyprzedzając kortowian lepszym bilansem setów (72:35 i 72:37).
Trener Leszek Dorosz po meczu żałował, że w rozegranym wcześniej spotkaniu ze spadająca z ligi Gwardia Wrocław jego podopieczni oddali dwa sety i to w rozliczeniu zadecydowało, że zdobyliśmy „tylko” wicemistrzostwo.
Zespół olsztyński występował w składzie: Jan Bielmacz, Andrzej Błaszczyk, Janusz Damski, Marek Gałkiewicz, Stanisław Iwaniak, Zbigniew Lubiejewski, Tomasz Miller, Andrzej Pabiańczyk, Maciej Tyborowski, Stanisław Zduńczyk, Trenerzy Leszek Dorosz, Lew Milman, kierownik drużyny Edward Kawka.
Po tym sezonie do kadry narodowej powołani zostali: Jan Bielmacz, Stanisław Iwaniak i Zbigniew Lubiejewski. AZS okryty sława drugiej drużyny w Polsce uczestniczył w międzynarodowych turniejach m. in. w St. Anthonis (Holandia) i Fano Palermo Catania (Włochy), W jednym z nich zajął pierwsze, w drugim drugie miejsce.
Zdobycie Pucharu Sportowca po raz trzeci z rzędu dało studentom z Kortowa prawo udziału w rozgrywkach europejskich o Puchar Zdobywców Pucharów. Ostatnia próbą przed sezonem ligowym 1972/1973 był „Puchar 17 listopada” odbywający się w Pradze. AZS Olsztyn występujący jako akademicka reprezentacja Polski pokonał kolejno ekipy: NRD 3:1, Rumunii 3:1, Czechosłowacji 3:1, Bułgarii 3:0. Ostatni mecz przegrał z ZSRR 1:3 i zajął drugie miejsce.
W plebiscycie „Gazety Olsztyńskiej” na 10 najpopularniejszych sportowców Warmii i Mazur za rok 1972 zwyciężył olimpijczyk z Monachium siatkarz AZS Stanisław Iwaniak.
Olsztynianie byli bardzo dobrze przygotowani do sezonu. I tym razem najgroźniejszym rywalem do tytułu mistrzowskiego miała być rzeszowska Resovia. W naszym zespole zadebiutował młody reprezentacyjny gracz Mirosław Rybaczewski. Zgodnie z oczekiwaniami najciekawszymi spotkaniami były konfrontacje między Rzeszowem i Olsztynem. AZS pierwszą rundę zakończył w imponującym stylu, wygrał czternaście kolejnych spotkań. Przed drugą akademicy wystąpili po raz pierwszy w swojej historii, w rozgrywkach Pucharu Zdobywców Pucharów we Florencji. W pierwszym spotkaniu wygrali z trzykrotnym zwycięzcą Pucharu Rapidem Bukareszt 3:0, lecz w drugim przegrali z gospodarzami Ruini Florencja 0:3. Ostatni mecz z Csepelem Budapeszt zakończył się po ponad dwugodzinnej walce zwycięstwem drużyny doskonałego bombardiera reprezentanta Węgier Laszlo Buzka.
Po kolejnych 18 zwycięstwach w lidze trzeba było przełknąć gorycz porażki. Przegraliśmy dwukrotnie w Rzeszowie w identycznym stosunku 1:3. Pomimo to AZS utrzymał pozycję lidera do końca rozgrywek i w ten sposób stolica Warmii i Mazur stała się też stolicą polskiej siatkówki. Z dwudziestu ośmiu spotkań wygraliśmy dwadzieścia sześć, bilans imponujący. Zespół AZS pokonał w rywalizacji nie byle kogo – klubowych wicemistrzów Europy Resovię Rzeszów.
Mistrzostwo Polski w 1973 r. AZS zdobył występując w składzie: Jan Bielmacz, Andrzej Błaszczyk, Janusz Damski, Marek Gałkiewicz, Stanisław Iwaniak, Zbigniew Lubiejewski, Tomasz Miller, Andrzej Pabiańczyk, Mirosław Rybaczewski, Maciej Tyborowski, Stanisław Zduńczyk. Trener Leszek Dorosz, kierownik drużyny Wenanty Rotkiewicz
Akademicka reprezentacja Polski oparta na zawodnikach AZS Olsztyn zajęła na moskiewskiej Uniwersjadzie czwarte miejsce. W turnieju uczestniczyły reprezentacje dwudziestu czterech kraju, będące niejednokrotnie równoznaczne z zespołami narodowymi. Po zwycięstwach nad Bułgaria, Meksykiem, Francją, Włochami nasza drużyna awansowała do czołowej czwórki. Medal był blisko, ale czwarte miejsce wśród najlepszych akademickich drużyn świata jest jednym z największych osiągnięć kortowskich siatkarzy.
Sezon 1973/1973 był dla studentów ART niezwykle bogaty w spotkania i sukcesy. Na sześćdziesiąt siedem rozegranych meczów, w tym wielu międzynarodowych, olsztynianie wygrali aż pięćdziesiąt osiem.
(cdn)
