Pierwsze treningi odbywały się na podolsztyńskich łąkach i leśnych polanach. Mieszkańcy Olsztyna mieli okazję zobaczyć swych rugbistów w oficjalnym meczu 1 maja 1977 roku. Ich przeciwnikiem był zespół mistrza Polski juniorów – Budowlani Łódź. Mecz zakończył się remisem 18:18.
Nieco później olsztyńska drużyna została zgłoszona do rozgrywek II ligi. Premierowe spotkanie podopieczni Marka Witczaka rozegrali w Sochaczewie przeciwko tamtejszemu Orkanowi. Olsztynianie przegrali z eks-pierwszoligowcem z kretesem, ale nie zrazili się tym niepowodzeniem.
Ostatecznie skończyli rozgrywki na czwartej pozycji. W sezonie 78/79 byli o oczko wyżej. W tamtej pionierskiej drużynie grali: Andrzej Stankiewicz, Jan Kowalski, Janusz Durmowicz, Henryk Parafińczuk, Jan Mozol, Stefan Wilchowski, Jan Szymański, Zbigniew Malinowski, Dariusz Zarębski, Wiesław Mieczkowski, Jan Jankowski, Zbigniew Podgórski, Kazimierz Jaworski, Andrzej dzióbek, Waldemar Rogalski, Jarosław Waśkowski, Jarosław Tekliński, Jerzy Borowski, Zbigniew Rossowiecki, Ireneusz Owczarek, Jerzy Dzióbek.
Rok 1979 był ostatnim w pracy szkoleniowej Marka Witczaka. Jego miejsce zajął wychowanek Zbigniew Podgórski. W tym roku piętnastka Budowlanych rozegrała pierwszy mecz za granicą. Ich przeciwnikiem był lider rumuńskiej II ligi Olimpia Bukareszt. Zwyciężyli gospodarze 24:7.
Ranga sekcji rosła z roku na rok. Wyrazem tego było m. in. powierzenie Budowlanym organizacji pierwszego w historii regionu oficjalnego meczu międzypaństwowego rugby: Polska – Bułgaria (reprezentacje młodzieżowe). Spotkanie odbyło się w 1980 roku na reprezentacyjnym stadionie miasta przy al. Piłsudskiego. W reprezentacji Polski wystąpił olsztynianin Andrzej Dzióbek. Na oczach 2.5 tys. widzów Polacy wygrali 46:0, a Dzióbek popisał się kilkoma efektownymi zagraniami.
Władze Polskiego Związku Rugby zbudowane powodzeniem olsztyńskiego debiutu powierzyli klunowi w roku następnym organizacje najważniejszego meczu sezonu: Polska – ZSRR. Było to spotkanie pierwszych reprezentacji (I liga FIRA), które miało zdecydować, która z drużyn utrzyma się w tych rozgrywkach. Mimo głośnego dopingu kibiców Polacy przegrali 3:7 i zostali zdegradowani do II ligi.
Olsztyńscy rugbiści odnieśli spory sukces zdobywając Puchar 25-lecia Polskiego Związku Rugby po zwycięstwie w finale nad Juvenią Kraków. Rok 1982 przyniósł podopiecznym trenera Zbigniewa Podgórskiego pierwszy w historii klubu awans do I ligi. W decydującym meczu olsztynianie zremisowali u siebie z innym kandydatem do awansu Juvenią Kraków 7:7. W spotkaniu tym wystąpili: Bors, J. Dzióbek, A. Dzióbek, Bolejko, Purcha, Dudek, , Mic, Parafińczuk, Witt, Mirkowski, Czarnota, Zarębski. Kardas, Klowas, Malinowski, Mierzejewski, Kocenko.
Forma i umiejętności Andrzeja Dzióbka szły szybko w górę. Stał się etatowym reprezentantem młodzieżówki – w końcu został jej kapitanem. Prawie w każdym meczu narodowej piętnastki zdobywał największa liczbę punktów. Był szybki, zwrotny, wybiegany. Niewielu obrońców potrafiło zatrzymać jego dynamiczne i szybkie rajdy. Wkrótce otrzymał powołanie do reprezentacji Polski seniorów. Zmienił barwy klubowe przenosząc się do gdańskiej Lechii.
Start Budowlanych w ekstraklasie nie przyniósł im sukcesów. Młody niedoświadczony zespół nie miał szans nawiązania walki z mającymi kilkanaście lat praktyki rywalami. Po jednym sezonie Budowlani opuścili pierwszoligowe towarzystwo.
9 sierpnia 1983 do klubu dotarła tragiczna wiadomość. Andrzej Dzióbek nie żyje. Stracił życie w nieznanych do końca okolicznościach, podczas zgrupowania kadry w Zakopanem. 21-letni młody mężczyzna pozostawił w rozpaczy żonę z kilkumiesięcznym dzieckiem, rodziców, przyjaciół i kolegów z boiska.
W 1984 roku olsztynianie powrócili do II ligi. Młodzież Budowlanych odniosła spory sukces w mistrzostwach Polski juniorów, zdobywając brązowe krążki. Był to pierwszy medal w historii olsztyńskiego rugby. W kolejnym roku było jeszcze lepiej. Szturmem (wysokie zwycięstwa w turnieju finałowym nad Filarem Bytom i Orkanem Sochaczew) przedostali się Budowlani do strefy medalowej. Jednak w walce o złoto ulegli (6:14) Visowi Siedlce. W przygotowaniach do OSM trenerowi Podgórskiemu pomagali niedawni boiskowi koledzy: Jerzy Mic i Waldemar Czarnota. Nie był to jedyny w tym czasie sukces młodzieży. Z mistrzostw Polski juniorów przywieźli kolejne srebro. Oto autorzy tamtych sukcesów: Jacek Bobrowicz, Marcin Malewicki, Mirosław i Janusz Kaczyński, Radosław Zajączkowski, Sławomir Jankowski, Eugeniusz Berdzik, Tomasz Buchalski, Paweł Wąsiewicz, Grzegorz Marszałek, Piotr Bukowski, Radosław Paszkiewicz, Ryszard Gotowicki, Wiesław Karwacki, Jacek Duczek, Jan Mill, Piotr Biernatowski, Jan Stępkowski, Artur Gąsiorowski, Jacek Ciołkowski, Piotr Śladowski, Dariusz Bednarski, Krzysztof Dominiak, Andrzej Moroz, Ireneusz Zaniewski, Dariusz Krasicki, Tadeusz Obrębski, Leszek Bors, Tomasz Struczewski, Jarosław Kowalczyk, Tomasz Zabłocki, Sławomir Zimowski, Dariusz Hładyszewski. Dobra gra młodych olsztynian sprawiła, że w 1986 roku czterech z nich weszło w skład reprezentacji Polski na młodzieżowe mistrzostwa Europy. Byli to: Buchalski, Jankowski, Berdzik i Gotowicki. Polska piętnastka po wygraniu z Belgią 27:10 (Buchalski – 8 pkt, Jankowski – 4 pkt) utrzymała się w grupie A ME.
W mistrzostwach Polski juniorów rugbiści z Olsztyna ponownie zdobyli srebrne medale. Druzyna seniorów też pokazała klasę, wywalczając (po wygraniu 12:10 barażowego meczu z przedostatnią ekipa ekstraklasy – Posnanią) po raz drugi awans do I ligi.
W 1987 roku olsztyńscy rugbiści znów grali za granica. Było to w Brnie, a miejscowy Lokomotiv pokonali 20:0. W tym casie trener Podgórski postanowił wyjechać do pracy w USA. Jego miejsce zajeli: Kazimierz Lubak (wieloletni działacz i kierownik sekcji), Jerzy Mic i Waldemar Czarnota. Budowlani walczyli o utzrymanie się w I lidze. Jednak bez powodzenia. W 1988 rooku zakończyli rozgrywki II ligi na drugiej pozycji przegrywając baeaż o ekstraklasę z Visem Siedlce. Reorganizacja rozgrywek (osiem drużyn w I lidze) ponownie awansowała olsztynian do ekstraklasy. Jednak nie na długo. W 1990 roku znów spadli. Pogłębiający się niedostatek sekcji spowodował, że kolejne sezony nie były najlepszym okresem w historii w jednym wyjątkiem. W 1991 roku drużyna juniorów młodszych doskonale radziła sobie w eliminacjach do Ogólnopolskiej Olimpiady Młodzieży, awansując do turnieju finałowego w Bytomiu. Podopieczni Leszka Borsa (przejął szkolenie po swoich poprzednikach) zaprezentowali się na Śląsku doskonale, przywożąc brązowe medale. Ich starsi koledzy wystartowali tymczasem do drugoligowych rozgrywek, ale po kilku meczach wycofali się z rywalizacji. Podobnie było w 1993 roku. W następnym sezonie piętnastka Budowlanych podjęła już rękawicę. Zajęła drugie miejsce w Pucharze Ligi, a rok później trzecie w II lidze, awansując po spotkaniach barażowych ponownie do I ligi. W ekstraklasie niedoświadczona olsztyńska ekipa, która przyjęła nazwą Budowlani Renox (główny sponsor) nie miała jednak szans w konfrontacji z rutyniarzami. W 1996 roku zajęła szóste miejsce, utrzymując się tylko dzięki meczom barażowym. Rok później została ponownie zdegradowana.
W sezonie 1998/99 Budowlani występując w serii B (tak nazwano dawna II ligę) zajęli czwarte miejsce. Lata osiemdziesiąte i dziewięćdziesiąte zaowocowały kilkudziesięcioma reprezentacyjnymi występami olsztyńskich rugbistów. Nie było właściwie roku, w którym przynajmniej jeden z nich nie zakładał koszulki z godłem Polski. Najbardziej spektakularny był udział przedstawicieli olsztyńskiego klubu w mistrzostwach świata juniorów. Zaszczytu tego dostąpili: Jan Kaczyński (Polska – 1982, Belgia – 1983), Leszek Bors (Polska – 1982), Sławomir Jankowski (Belgia – 1983, Rumunia – 1984), Tomasz Buchalski (Belgia – 1983, Rumunia – 1984), Ryszard Gotowicki (Belgia – 1983, Rumunia – 1984), Eugeniusz Berdzik (Rumunia – 1984, Niemcy – 1985), Artur Gąsiorowski (Niemcy – 1985), Radosław Paszkiewicz (Niemcy – 1985), Paweł Martyniuk (Hiszpania – 1982, Francja – 1993), Bogdan Deptuła (Francja – 1993), Krzysztof Antoniak (Francja – 1994), Bartosz Bigoszewski ( Francja – 1996), Tomasz Przybyszewski (Francja – 1998, Walia – 1999), Grzegorz Arbajter (Francja – 1998), Piotr Silwanowicz (Walia – 1999).
W roku jubileuszu 50-lecia klubu rugbiści grali nadal w serii B. Potem różnie układały się losy. Ostatecznie rugbiści już pod nazwą WPPD Pudiz zakończyli udział w krajowych rozgrywkach w 2011 roku.
Tekst jest rozdziałem wydawnictwa : „50 lat KS Budowlani Olsztyn 1949-1999). Autor Lech Janka
