WAMA-SPORT Historia – Tadeusz Cichorz – Sportowe imperium w Szczytnie

Skorzystałem więc z obecności pana Tadeusza w Olsztynie i zadałem mu kilka pytań.
– Skąd zainteresowanie sportem, brzmiało pierwsze.
– Od najmłodszych lat zaszczepił mi je ojciec. Sam nie byłem wyczynowcem. Uprawiałem sport w ramach zajęć sekcji szkolnych klubów podczas nauki, najpierw w ogólniaku, a później szczycieńskiej uczelni. Gdy podjąłem pracę w WSO szybko zauważono moje sportowe hobby. Zaproponowano mi objęcie opieką drużyny siatkówki. Przyjąłem propozycję i chyba się sprawdziłem, bowiem po roku społecznej pracy zostałem kierownikiem sekcji piłki nożnej. Z piłkarzami praca była znacznie trudniejsza. I tak zostało do dzisiaj.
Przez cały ten czas łączyłem obowiązki zawodowe z pracą społeczną. Atmosfera dla sportu w szczycieńskiej uczelni była i jest bardzo korzystna. Nasze drużyny wznosiły się po sportowych szczeblach tej swoistej piramidy. Piłkarze szybko okazali się najlepszym zespołem województwa. Awansowali do trzeciej ligi, a przez sezon grali nawet w drugiej.
– W szczycieńskiej WSO czuć codzienne poparcie dla kultury fizycznej i sportu?
– To prawda. Sport wyczynowy, masowy oraz rekreacja, to czynniki integralnie związane z uczelnią. Jesteśmy jedną z tych wyższych uczelni, gdzie przyszły student musi wykazać swoją sprawność. I przyznam, że nie jest to tylko formalność. Tymczasem wyniki testów i sprawdzianów wykazują, że z poziomem kultury fizycznej wśród młodzieży nie jest najlepiej. Wielu kandydatów na słuchaczy WSO uzyskuje oceny negatywne, a spora grupa zaledwie dostateczne. Podczas studiów poza planowanymi zajęciami wychowania fizycznego każdy może uprawiać sport – jeśli nie w sekcjach wyczynowych, to w kołach rekreacyjnych, działających wielokierunkowo. Prowadzone są też stałe formy współzawodnictwa. Rozgrywki w niektórych dyscyplinach cieszą się dużym zainteresowaniem. Jest ścisłe współdziałanie naszego klubu Gwardia, kół sportowo-rekreacyjnych i organizacji młodzieżowych zajmujących się turystyką, głównie kwalifikowaną.
– Szkoła i miasto Szczytno jest bardzo ubogie w urządzenia sportowe?
– Jeśli mamy na myśli obiekty kryte to – niestety – tak. Olbrzymim wysiłkiem naszych słuchaczy udało się wyremontować stadion i wybudować przyzwoite trybuny. Wiele do życzenia pozostawia obiekt socjalny na stadionie. Tymczasem nasz klub nosi nazwę: Szczycieński Klub Sportowy Gwardia. W swej działalności nie chcemy i nie ograniczamy się jedynie do sportowców w stalowych mundurach. Otwieramy szeroko swe bramy dla całej młodzieży mieszkającej w Szczytnie i okolicy. Z naszych obiektów korzystają miejscowe szkoły i zakłady pracy. Pragniemy, by uczelnia i klub był częścią składową miasta.
– Gwardia, Gwardia, nasza Gwardia w II lidze gra – słychać na trybunach podczas występów piłkarzy, czy koszykarzy lub siatkarzy?
– O to właśnie chodzi. Cieszy nas, że mamy sporą grupę wiernych sympatyków – nie związanych zawodowo z uczelnią. Pomagamy im w organizowaniu transportu na wyjazdowe mecze naszych drużyn. Serdecznie ich witamy na lokalnych obiektach. Na imprezy do Szczytna przyjeżdżają sympatycy sportu nie tylko z okolicznych miejscowości, ale także z Olsztyna, Biskupca, Nidzicy, Mrągowa i innych miast regionu. To jest jeden z naszych sukcesów propagandowych. Mimo trudnego okresu, udało się nam zaskarbić setki sympatyków. Świadczy to o dobrej pracy organizacyjnej naszych działaczy, szkoleniowej – trenerów i instruktorów oraz znaczącej roli
wychowawczej wśród młodzieży i dorosłych sympatyków.
– Poza sekcjami seniorów prowadzicie grupy młodzieżowe?
– Nasi szkoleniowcy, zatrudnieni na etatach uczelni czy klubu, prowadzą stałe zajęcia w miejscowych szkołach bądź na naszych obiektach. Tylko w sekcji piłki nożnej posiadamy cztery
zespoły młodzieżowe. Trzy, cztery razy w tygodniu ćwiczy dzięki temu ok. stu chłopców. Każdy z nich uczestniczy w ciągu roku w ok. trzydziestu imprezach. Podobnie jest i w innych dyscyplinach. Nie wszyscy z nich byli aniołami. Zdarza się i młodzież trudna. Większość naszych zawodników, to młodzież, znajdująca się na etapie życia, kiedy odbywa się kształtowanie postaw – a więc młodzież wymagająca szczególnie przemyślanych i skoordynowanych oddziaływań z innymi placówkami wychowawczymi.
– W końcu ubiegłego roku odbyło ,się pierwsze czytanie projektu ustawy o kulturze fizycznej. Wkrótce przyjdzie do jej realizacji?
– Ustawa jest potrzebna – zgoda. Ja czekam z niecierpliwością na przepisy wykonawcze. Ustawa mimo wszystko nie zmieni nam liczby godzin zajęć wychowania fizycznego w szkołach, nie wybuduje nam nowych sal. Natomiast przepisy wykonawcze, które zobowiązują poszczególne piony i ministerstwa do działania, będą miały decydujące znaczenie.
– Czy pana zdaniem poświęcamy wystarczającą ilość czasu problemom kultury fizycznej naszego społeczeństwa, szczególnie w aspekcie przeciwdziałania złu, a często i degeneracji wśród młodzieży?
– Reprezentuję środowisko, w którym poświęcamy sprawom kultury fizycznej wiele miejsca. Trudno mi stwierdzić, jak jest gdzie indziej. Zdaje sobie sprawę, że bez szerokiego zaangażowania się władz różnych szczebli, trudno będzie myśleć o rozwoju kultury fizycznej, w tym i sportu. Uważam, że jest to dziedzina życia społecznego na równi ważna z ochroną zdrowia, oświatą, czy kulturą. Kształtuje wiele ważnych cech, wymienię choćby tylko: punktualność, systematyczność, uczciwość, wytrwałość, dokładność, poczucie obowiązku, właściwego stosunku do zwycięstwa i porażki, poszanowania mienia, szacunku dla starszych i temu podobnych
Rozmawiał: Janusz PORYCKI
* Tekst pochodzi z mego archiwalnego albumu, ukazał się przed laty w „Gazecie Olsztyńskiej”. Niestety, najwyraźniej z powodu roztargnienia nie wpisałem na nim daty, za co swego rozmówce i
dzisiejszych jego czytelników przepraszam. W stosunku do pierwowzoru otrzymał kilka niewielkich skrótów.
Na zdjęciu
grupa działaczy szczycieńskiej Gwardii. Od lewej: Henryk Sienkiewicz, Sławomir Ignatowski, Paweł Dudo, nasz rozmówca Tadeusz Cichorz i Zygmunt Grzadkowski