Organizatorów rozgrywek i szefów klubów w najbardziej popularnych dyscyplinach zespołowych nie obchodzi los utalentowanych polskich zawodników, a co za tym idzie reprezentacji narodowych, które istnieć mogą tylko przy odpowiednim rozwoju juniorów i młodzieżowców. Tymczasem z każdym rokiem następuje eskalacja zjawiska przyjmowania do naszych elitarnych rozgrywek graczy zagranicznych. I wcale nie muszą to być wybitne postaci. Taka polityka doprowadziła do rozkładu reprezentacji w koszykówce i piłce nożnej (ostatnie notowanie - 66 miejsce w rankingu) i podobną drogą zaczyna podążać siatkówka.
W PLUS LIDZE obowiązuje przepis, że na boisku w drużynie może przebywać tylko trzech obcokrajowców, choć istnieją naciski by ten limit złagodzić. Dopóki jednak regulamin jest bez zmian, sternicy klubów próbują znaleźć inne wyjście. Nasiliło się szukanie zawodników z podwójnym obywatelstwem lub przyznawanie statusu Polaka siatkarzom innych narodowości. Tylko po to by wygospodarować kolejne miejsce w szóstce zawodnikowi, który spełnia wymogi krajowego ligowca, choć wiadomo, że jest to manewr, który próbuje omijać ustalone standardy.
Najazd obcokrajowców na PLUS LIGĘ stał się zjawiskiem niebezpiecznym (aktualnie 33 zakontraktowanych zawodników), bo większość z nich to siatkarze co najwyżej solidni, a nie jakieś wybitne postaci. Jak by nie było blokują miejsce naszym młodym zawodnikom, którzy musza pałętać się po niższych klasach. Trudno pogodzić się z akceptacją tej tendencji przez ludzi, którzy odpowiadają za rozwój tej dyscypliny w Polsce. Na razie jesteśmy w czołówce rankingu światowego, ale przy takiej polityce możemy zaraz to miejsce stracić. Najgorzej, że nie potrafimy wyciągać wniosków. Czy przykłady futbolu i koszykówki nie są wymowne?
