Reakcja Ministerstwa Sportu po występie polskiej reprezentacji na Igrzyskach Olimpijskich w Londynie była natychmiastowa. Na zwołanej konferencji prasowej minister Joanna Mucha przedstawiła propozycje radykalnych zmian opracowanych przez specjalną komisję , które powinny przynieść w ciągu ośmiu, najpóźniej dwunastu lat radykalną poprawę.
Wzorem Brytyjczyków ma być wdrożony program. Jego najistotniejsze elementy zostały zaprezentowane i trzeba przyznać, że składają się w logiczną całość. Jego najważniejsze przesłania to totalny akcent na sport powszechny i wyodrębnienie strategicznych dyscyplin, które powinny być źródłem medali.
To są na razie słowa, choć trzeba przyznać, że z Pani Minister emanowała determinacją, która daje nadzieję, że pomysły zostaną wdrożone w życie. To oczywiste, że musimy postawić na sport młodzieżowy, by na nowo mocno usadowić podstawę piramidy czyli poprawienie jakości zajęć wychowania fizycznego w szkołach i na uczelniach, dostęp do obiektów sportowych oraz podniesienie rangi trenera grup młodzieżowych, bodaj najważniejszego ogniwa. On odkrywa talent i zaszczepia w nim zamiłowanie do uprawianej dyscypliny. Oczywiście ta koncepcja musi wywołać zmiany w finansowaniu sportu przez samorządy. Temu mają służyć wrześniowe wizyty przedstawicieli ministerstwa 16 miastach wojewódzkich i rozmowy z osobami odpowiedzialnymi za sport.
Mam nadzieję, że konsultacje przyniosą słuszne wnioski. Przestańmy wreszcie finansować pseudokopaczy, zagraniczne gwiazdy zawodowych lig w grach zespołowych. Jeśli są tak wybitni i mają tak dużą publiczność niech ich wspierają prywatni sponsorzy. Tu powinien obowiązywać rachunek ekonomiczny i sprzężenie zwrotne. Dobry nośnik reklamowy znajdzie nabywcę. Nie twórzmy pozornego zawodowstwa, bo to studnia bez dna, która pozbawia szans młodzieży.
Nowa koncepcja stwarza nowe możliwości, choć oczywiście wymaga starannego przygotowania, zainwestowania tam, gdzie istnieje największe prawdopodobieństwo sukcesu (infrastruktura, wykwalifikowana kadra szkoleniowa i t p.)
Bardzo potrzebne jest wyodrębnienie tzw. strategicznych dyscyplin, które w naszych warunkach mają największe szanse rozwoju. Nie dyskryminując innych, trzeba postawić na konkretne sporty, zadbać o ciągłość szkolenia. Oczywiście nieodzowne są zmiany stylu działania związków sportowych, odpowiedzialnych za poziom swoich dyscyplin. Tu kryzys jest szczególnie dotkliwy, a Londyn to bezwzględnie obnażył.
Czy Ministerstwu wystarczy determinacji by słuszne tezy wcielić w czyn? Nie będzie łatwo złamać stereotypy funkcjonujące od lat. Ale nie ma innego wyjścia.
